ოთარ ჭილაძე
იქნებ არ იყო, მაგრამ მე მახსოვს
ზამთარი, როგორც ცუდი სიზმარი,
როგორც დამპალი ძაფით ნაქსოვი
პერანგი სველი და ნასხვისარი.
ქალაქი თოვლსი იდგა ყელამდე,
თოვლის ყალიბში იყო ჩასხმული
და მასაც, როგორც ირგვლივ ყველაფერს,
არც თავი ჰქონდა, არც დასასრული.
არ არსებობდა სამყარო თითქოს,
გზებს აუქმებდა თეთრი გრიგალი
და იხრწნებოდა სახლებში სითბო,
კაცის ნასუნთქი და ნაფიქრალი.
არარსებული ზარების რეკვით
ექანცებოდათ მკლავები ქარებს.
ქუჩაში ეგდო სინათლის ლეკვი
და მთელი ღამე ტიროდა მწარედ.
როგორც უხილავ ღმერთს იაკობი,
ეომებოდა ტვინი უკუნეთს,
რომ ცოდვის თუნდაც ერთი ნაყოფი
გადარჩენოდა ამ საუკუნეს.
ხოლო ტვინისთვის დადგმული მახე,
თრთოდა ფურცელი, თოვლივით თეთრი,
გულაღმა იწვა და ედო სახე
დამორჩილებულ ქალის თუ… ღმერთის.
ვით უნაყოფო ვნების ფიტული,
ზამთრის უაზროდ მძიმე სხეული,
საქვეყნოდ იყო გამოკიდული
და განსჯის საგნად იყო ქცეული.
ჩვენ კი, ბინებში გამოკეტილნი,
კრუხად ვეჯექით საკუთარ სითბოს,
უფრო ჭკვიანიც, მხნეც და კეთილიც –
სხვა იცხოვრებდა ჩვენს ნაცვლად თითქოს.
აღტაცებულიც და დარცხვენილიც
და დაბნეულიც ამ აღმოჩენით,
დაჭიხვინებდა ყინვა ცხენივით,
თავმოკაზმული თეთრი ფოჩვებით.
მერე მზემ თვალი გამოახილა,
მერე განათდა და დათბა კიდეც
და შვების ოხვრამ, როგორც მარხილი
გადაუქროლა ქუჩებს და ხიდებს.
გამთბარი რწმენით და ლაპარაკით,
დაუჯერებლად მხნე და მდიდრული,
კვლავ შეიშმუშნა მზის ქვეშ ქალაქი,
ზამთრის ფსკერიდან ამოზიდული.
ხოლო მარხილი, ეჟვნებით სავსე,
გვაფრქვევდა სურნელს ცეცხლის და მიწის,
წყალობასავით გვაყრიდა თავზე
ფორთოხლის ნაფრცქვენს, სტვენას და სიცილს.
სარეცხის თოკებს აბამდა ქალი,
ვით სიმარტოვის დაწყვეტილ სიმებს
და აცეცებდა ახელილ თვალებს
სინათლის ლეკვი, თაფლივით მძიმე.
